...mówiąc, to przeżyłem coś na kształt depresji. Wspomniana sytuacja dotyczy pobytu w centrum handlowym, w miejscu którego nazwa sugeruje co najmniej jakiś ważny węzeł wymiany dóbr. No właśnie, wymiany. Coś za coś. Mam wrażenie, patrząc na co po niektórych osobników rasy homo s., iż na sprzedaż jest wszystko. No ale cóż, żyję wszak w czasach, w których wszystko można kupić. W krainie konsumpcji każdy z nas jest produktem. Mniej lub bardziej atrakcyjnym, wszystko zależy od stategii. Takie życie, biznes to biznes. To widziałem. Czy to dobrze?

To bez znaczenia. Niemniej po raz pierwszy w życiu chciałem skądś uciec, a dokładnie z kina. Na wolność. Staliśmy w kolejce po matrixa, ale zaproponowano 3 lub 4 rząd, podziękowaliśmy. W zamian Smak życia, i w sumie nie żałuję, tu miejsca dowolne. Temat filmu lekki a zarazem nieznośnie drążący problem czasu, ludzi którzy są, byli i być może będą, obok nas, w nas. Łzy. Po raz pierwszy poczułem ich słoność w kinie, pierwszy w życiu, szczery, i taki słony. Może zmienić dietę? Bo ja strasznie lubię przesadzać z solą. Obym nie był nikomu solą w oku. Zresztą już jestem, obym nie był dalej.
Miasto mnie niszczy. Czy zniszczy?